کلید

عَصرِ زمستان،بیرون حِسِ خوبی دارِ،قَدم پُشتِ قَدم در پیادِ رو تَنهایی شَک دارِ،بِرسَم جِلو آیینه به حِسِ درونَم از دُختَرکِ زیبا در اتوبوسِ مدرسه رو کاغذ که چیدَم،اگر دیدَمُ فَهمیدَم تا سَر رو شَکیبایی،بَرایِ کَسی بیشتَر نَبودِ صاف زیرِ پامِ سکوت نمی کُنَم ،راهَم سَخت،گُذشتَم از پیچُ انعکاسِ ذاتِ پاکِ کَلمه،نَدیدَم بَدتَر از دیواری که تَحمیلِ از فِکری که می سازِ،سِرشتُ می بینی ته ش موندِ،این دُنیا مَقصَدِ از نورِ مُبراییِ،شَبِ تزویرِ روزگارُ صَبر کَردَم بایَد صبحِ روشنُ بِبینَم،پیچِ بعدیِ تنهایی در طبیعَت بکر در آرامشِ پرواز،سَنگینیِ بالِ رو قلبَمُ نَدیدی تا شُعله گِرفته ام دَستَم،خَندِ هایِ فَصلِ سَردُ گرمیِ آبِ زیرِ رودخانه ماهی رَها می روَدُ در کافه روژانو خَلوَت کردَم که صَفحه گوشیم از زنگِ تو روشنِ،حَرف هام ته ش جَنگِ می گَن بی خودِ،صبحِ شَب هام با توئه،دوست داشتن ما بی رنگِ،این روزا میگی از عشقِ پاکِ؟مهرنیک ابدیِ،دلِ قِصه رسیدنِ هرکیِ فَهمید سَنگینِ،تو برف دستِتُ گرفتَمُ گفتی سردِ شبا گَرمیِ حَرفات خوبه،شکلِ آدم بَرفی خوشکلِ از سُرخیِ دستتِ،از غصه روزام کَم ندارِ دلَم به آرامِشَم شَک دارِ،فَصلِ سفیدِ کُجاست گُم شدِ نقاشیِ بَچگیام کشیدَم از گُلِ زیبا که بو کردِ دختَرِ مو شرابیِ قِصه ام،هِی گوشِت با منه،حَواسِت اصلا به درونَمه،در تَب شَب ها تَنها بودَم سوختَم،ماندَم لبِ دَریا امید زندگیُ بافتَم در پلک زدن به موج ها باختَمُ،اشکاتو پاک می کنی نا ندارم حرف بزنَم روز مرگیِ اخه به این سادگیِ نمی شه پا رو دلمون بذارِ.