شهد

نَغمه فَصلِ سِفید طَراوتَش از تابِش خورشیدِ زِمستان بلند تَر تا انتهایِ دیدارِ نورِ ابدی به پاکیِ چَشم هایَت دُنیا را برایَم زیباتَر کَرد،نَهالِ زیبایِ تَنهایی ریشه در تاریکی نَدارد که روشنیِ امید تنه اش را غُنچه هایی پیِ فَردایی بِهتَر به قَدرتِ زندگیت راهَمِ گاهی هَموارِ در دلِ خاکِ سَردِ ثُبات ماندِ ام که سُکوتِ قُله هایِ سِپید از دانه بَرف هایِ دورانِ روز هایَش دیگَر مَبهوت نِمی شوم نِوشته هایَم از مسیرِ زندگیِ نِگاهِ واقعیتِ سنگینِ می نِویسَم پِیدا کردَم یِک تکهِ کاغَذ تا شدِ از یِک اتفاق از یِک تَلاش نه از یِک تِکرار از یک تنهاییِ تَنها کنارِ یِک دیدنِ نَزدیکِ روشنِ سَندِ هَمین حرفِ تنها،رَد می شَم.

برای ادامه کلیک کنید