شهامت

پیچشِ رُز هایِ کوچک از نوازشِ باد،باغچه یِ گوشه حَیاط،هَوا نَظمِ عَطرشان شُدِ،جلویِ قَطره هایِ باران از نورِ آفتابِ آسمانِ امروز و فِکرِ ساختَن در مَسیر،تَنها و پیچیدگی هایی که در رسیدن به شُکوفایی،حَواسِ بهینه در قَدمِ پایِ خسته،از باد پیِ نهایَتِ روزِگار می رَوی.

روز هایی در دفترم خاطره ای نَقش بَستَن،تا شَب هایِ تنهاییِ گردنه گوشه ای از قِصه زندگیَم و بارانِ ابر هایِ آسِمانِ شهرَم لَحظه هایی از نُو می شِناسَد که نوشته ام،غمِ دلَم را نادیدِ نگرفته ام و بِگذرَم،شهامَتِ خَنده ای می خواهَم که طراوتِ گُلدان هایِ بالکُنِ پَنجره اتاقَم،امید از بودَنم و دلبَستِگی،حسِ تازگیِ بَهار را،در لَرزشِ دَستم،سَمتِ آنچه به سویِ شایِستِگی باید،قدَم بِگُذارَم.

کره خاکی جایی بهتر خواهد بود!

نگاه کن!